Insulinooporność – objawy i leczenie

Insulinooporność wiąże się z obniżoną wrażliwością tkanek na działanie hormonu – insuliny. Nie jest to jednostka chorobowa sama w sobie, lecz zaburzenie metaboliczne. Nieleczone prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Jakie objawy sugerują występowanie insulinooporności i jak przebiega leczenie?

Co to jest insulinooporność?

Insulinooporność to zaburzenie metaboliczne, które wiąże się z nieprawidłową wrażliwością tkanek organizmu na działanie insuliny. Może ono prowadzić między innymi do rozwoju cukrzycy typu 2, której leczeniem zajmuje się u młodych osób endokrynolog dziecięcy. Dorośli z insulinoopornością również skorzystają z pomocy specjalisty, którym jest endokrynolog.

Na rozwój insulinooporności narażone są najbardziej osoby, które mają nadwagę lub zmagają się z otyłością, nie podejmują żadnej aktywności fizycznej oraz stosują niewłaściwy styl żywienia.

Objawy insulinooporności

U wielu osób insulinooporność nie wywołuje żadnych objawów przez bardzo długi czas. Wiele z nich, jeśli się pojawia, bywa przypisywanych do innych schorzeń. Wśród najbardziej charakterystycznych można jednak wymienić objawy, takie jak:

• rogowacenie ciemne – zmiany na skórze, które uwidaczniają się najmocniej w okolicach szyi, karku, pach czy dłoni, skóra staje się tu ciemniejsza i grubsza;
• zaburzenia gospodarki węglowodanowej;
• problemy z utrzymaniem masy ciała – charakterystyczny jest tzw. brzuch insulinowy, czyli otyłość brzuszna, która wiąże się z wyżej wymienionymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej;
• nadmierna senność – szczególnie odczuwana po zjedzeniu posiłku;
• nadpotliwość;
• nadmierne zmęczenie;
• zaburzona koncentracja;
• podwyższony poziom trójglicerydów i cukru;
• otyłość typu androidalnego;
• napady tzw. wilczego głodu;
• nadciśnienie tętnicze;
• zwiększony poziom kwasu moczowego we krwi.

Leczenie insulinooporności – na czym polega?

W przypadku stwierdzonej insulinooporności główną rolę odgrywa leczenie niefarmakologiczne. Nie istnieje bowiem żaden lek, który byłby w stanie sobie poradzić z tym zaburzeniem metabolicznym. Biorąc pod uwagę, że bardzo często do rozwoju tego zaburzenia prowadzą m.in. nadwaga i otyłość, a dodatkowo problemem jest wrażliwość organizmu na insulinę, niezbędne jest wprowadzenie zmian w codziennym życiu.

Najważniejsza jest zmiana stylu życia na stałe, czyli praca nad nawykami żywieniowymi, a także redukcja nadmiernej masy ciała. Dieta powinna się opierać na produktach nieprzetworzonych, świeżych, a posiłki muszą być pełnowartościowe i zbilansowane, składające się zarówno z węglowodanów, jak i źródła tłuszczów oraz źródła białka. Kluczowe jest wybieranie produktów o niskim indeksie glikemicznym. Z codziennego jadłospisu należy całkowicie wyeliminować słodzone napoje, słodycze, białe pieczywo i makarony. Posiłki powinny być zjadane w małych porcjach, w niewielkich odstępach czasu.

Równie ważna jest regularna aktywność fizyczna, która pomaga uporać się z nadwagą/otyłością oraz wpływa na regulację poziomu cukru we krwi.

Kto leczy insulinooporność?

W przypadku insulinooporności niezbędna jest kompleksowa opieka lekarska, w tym specjalistów, takich jak endokrynolog i diabetolog. Pomocne będą także wizyty u dietetyka, który dopasuje dietę do potrzeb osoby chorej.